-یاران حق در امانند
-مقدمه
-مفهوم حق
-حقوق متقابل رهبری و امام
-ویژگی های حقوق رهبری و مردم
-حقوق رهبری بر مردم
-وفاداری مردم نسبت به رهبر برگزیده ی خویش
-خیرخواهی و اندرزدهی مسلمین
-پذیرش و اجابت دعوت رهبری
-اطاعت فرمان رهبری و انجام اوامروی
-تفسیر غزل (غلام شاه جهان)(6219)
-سلاطین و بزرگانی که در مشهد مدفون هستند(5702)
-فضیلت زیارت حضرت رضا(4738)
-اولین غزل حضرت حافظ(3726)
-چگونه برای ظهور امام زمان (ع) آمادگی پیدا کنیم؟(3627)
-نوحه وداع امام حسن با برادر(3619)
-توسل به امام هادی(3406)
-ظلم پایدار نیست(2845)
-شهادت و محل دفن امام حسن(2111)
-دعای هنگام غسل زیارت(1938)
کد مطلب:120977 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:396
با امیرمؤمنان
امام حسن (ع) همراه و هماهنگ پدر بود و از بیدادگران
[ صفحه 5]
انتقاد و از ستمدیدگان حمایت می كرد.
به هنگامی كه ابوذر به ربذه تبعید می شد، عثمان دستور داد هیچكس او را بدرقه نكند، اما امام حسن و برادر گرامیش، همراه با پدر بزرگوارشان، از آن آزاده ی آواره، به گرمی بدرقه كردند...و به هنگام بدرود، از حكومت عثمان ابراز بیزاری نمودند و ابوذر را به شكیبایی و پایداری پند دادند [1] .
به سال 36 هجری با پدر از مدینه به سوی بصره آمد تا آتش جنگ جمل را كه عایشه و طلحه و زبیر برافروخته بودند، فرونشانند.
پیش از ورود به بصره به فرمان حضرت علی (ع)، همراه عمار- صحابی بزرگ و پاك- به كوفه رفت تا مردم را بسیج كند و آنگاه با مردم به یاری امام، به سوی بصره بازگشت [2] .
و با سخنرانیهای شیوا و محكم خویش، دروغ عبد الله بن زبیر را- كه قتل عثمان را به حضرت علی (ع)، نسبت می داد-، آشكارا ساخت و هم در جنگ همكاریها كرد تا پیروز بازگشتند [3] .
در جنگ صفین نیز، همراه پدر، پایمردیها كرد.
در این جنگ، معاویه، عبید الله بن عمر را نزد او فرستاد
[ صفحه 6]
كه:«از پیروی پدر دست بردار، ما خلافت را به تو وامی گذاریم، چرا كه قریش، از پدر تو به سابقه ی پدر كشتگی ها، ناراحتند، اما ترا پذیرا توانند شد...»
امام حسن (ع) در پاسخ فرمود: «قریش بر آن بود كه پرچم اسلام را بیفكند و در هم پیچد، اما پدرم، به خاطر خدا و اسلام، گردنكشان ایشان را كشت و آنان را پراكند، پس با پدرم بدینجهت به دشمنی برخاستند و بدو كینه می ورزند [4] .
او در این جنگ، هماره از پشتیبانی پدر، دست نكشید و تا پایان همراه و همدل بود، و چون، دو تن را از سوی سپاه (سپاه حضرت علی (ع) و معاویه)، برگزیدند تا «حكم» شوند، و آنان به ناروا حكم كردند، امام حسن به فرمان پدر، در یك سخنرانی پرشور، توضیح داد كه:
«اینان برگزیده شدند تا كتاب خداوند را بر خواهش دل، پیش دارند و مقدم شمارند اما، باژگونه رفتار كردند و چنین كسی، حكم نامیده نمی شود، بلكه «محكوم» است [5] ».
حضرت امیرمؤمنان علی- كه درود خداوند هماره بر او به هنگام رحلت بنا به فرمانی كه از پیش از پیامبر اسلام (ص)داشت، امام حسن (ع) را جانشین خویش فرمود، و امام حسین و سایر فرزندان گرامی خویش و بزرگان شیعه را بر این امر، گواه گرفت. [6] .
[ صفحه 7]
[ صفحه 5]
انتقاد و از ستمدیدگان حمایت می كرد.
به هنگامی كه ابوذر به ربذه تبعید می شد، عثمان دستور داد هیچكس او را بدرقه نكند، اما امام حسن و برادر گرامیش، همراه با پدر بزرگوارشان، از آن آزاده ی آواره، به گرمی بدرقه كردند...و به هنگام بدرود، از حكومت عثمان ابراز بیزاری نمودند و ابوذر را به شكیبایی و پایداری پند دادند [1] .
به سال 36 هجری با پدر از مدینه به سوی بصره آمد تا آتش جنگ جمل را كه عایشه و طلحه و زبیر برافروخته بودند، فرونشانند.
پیش از ورود به بصره به فرمان حضرت علی (ع)، همراه عمار- صحابی بزرگ و پاك- به كوفه رفت تا مردم را بسیج كند و آنگاه با مردم به یاری امام، به سوی بصره بازگشت [2] .
و با سخنرانیهای شیوا و محكم خویش، دروغ عبد الله بن زبیر را- كه قتل عثمان را به حضرت علی (ع)، نسبت می داد-، آشكارا ساخت و هم در جنگ همكاریها كرد تا پیروز بازگشتند [3] .
در جنگ صفین نیز، همراه پدر، پایمردیها كرد.
در این جنگ، معاویه، عبید الله بن عمر را نزد او فرستاد
[ صفحه 6]
كه:«از پیروی پدر دست بردار، ما خلافت را به تو وامی گذاریم، چرا كه قریش، از پدر تو به سابقه ی پدر كشتگی ها، ناراحتند، اما ترا پذیرا توانند شد...»
امام حسن (ع) در پاسخ فرمود: «قریش بر آن بود كه پرچم اسلام را بیفكند و در هم پیچد، اما پدرم، به خاطر خدا و اسلام، گردنكشان ایشان را كشت و آنان را پراكند، پس با پدرم بدینجهت به دشمنی برخاستند و بدو كینه می ورزند [4] .
او در این جنگ، هماره از پشتیبانی پدر، دست نكشید و تا پایان همراه و همدل بود، و چون، دو تن را از سوی سپاه (سپاه حضرت علی (ع) و معاویه)، برگزیدند تا «حكم» شوند، و آنان به ناروا حكم كردند، امام حسن به فرمان پدر، در یك سخنرانی پرشور، توضیح داد كه:
«اینان برگزیده شدند تا كتاب خداوند را بر خواهش دل، پیش دارند و مقدم شمارند اما، باژگونه رفتار كردند و چنین كسی، حكم نامیده نمی شود، بلكه «محكوم» است [5] ».
حضرت امیرمؤمنان علی- كه درود خداوند هماره بر او به هنگام رحلت بنا به فرمانی كه از پیش از پیامبر اسلام (ص)داشت، امام حسن (ع) را جانشین خویش فرمود، و امام حسین و سایر فرزندان گرامی خویش و بزرگان شیعه را بر این امر، گواه گرفت. [6] .
[ صفحه 7]
[1] حياة الامام الحسن بن علي (ع) ص 261- 260.
[2] طبقات كبير ج 3 قسمت اول ص 20.
[3] حياة الامام الحسن بن علي ج 1 ص 399- 396.
[4] حياة الامام الحسن بن علي ج 1 ص 445- 444.
[5] حياة الامام الحسن بن علي ج 1 ص 479.
[6] اصول كافي ج 1 ص 298- 297.